Rudolf Rosenberg-Łaszkiewicz

---

Życiorys

Rudolf Rosenberg-Łaszkiewicz przyszedł na świat 3 czerwca 1893 roku w Nowym Sączu. Pochodził z rodziny wojskowej; jego ojciec, Józef Maurycy, pełnił funkcję kapitana w c. i k. Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 20, a matka, Klara, była z domu Rimler. Ukończył szkołę podstawową oraz pięć klas gimnazjalnych. Jego edukacja miała miejsce w kilku miastach, w tym w Nowym Sączu, Terezinie oraz Chomutovie, co było ściśle związane z przenosinami rodziny, które wynikały z kariery wojskowej ojca. Józef Maurycy zakończył służbę wojskową jako podpułkownik i komendant I batalionu c. i k. Czeskiego Pułku Piechoty Nr 92, otrzymując tytuł pułkownika na emeryturze. W 1909 roku Rudolf wstąpił do Szkoły Kadetów Artylerii w Traiskirchen.

Następnie, 18 sierpnia 1913 roku, podjął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii, zostając wcielonym do Pułku Armat Polowych Nr 3 stacjonującym w Krakowie. W 1916 pułk ten został przemianowany na Pułk Armat Polowych Nr 5, a dwa lata później na Pułk Artylerii Polowej Nr 5. Na jego czołowych frontach, walczył w I wojnie światowej, a od 1915 roku aż do końca wojny dowodził własną baterią. Po przeniesieniu na front włoski w 1916 roku, został przydzielony do Pułku Artylerii Polowej Nr 48, gdzie w 1918 roku odniósł kontuzję, a życie ratował mu szpital w Ołomuńcu oraz późniejsze leczenie w Wiedniu. W trakcie swojej służby awansował, uzyskując stopnie chorążego (1 września 1913), podporucznika oraz porucznika (1 lutego 1916).

Po przybyciu do Polski w 1919 roku, Rudolf rekrutował się do Wojska Polskiego i został przydzielony do Grupy Szkół Artylerii w Rembertowie jako dowódca baterii. 3 czerwca 1920 roku, podczas konfliktu z bolszewikami, objął dowództwo 2. baterii na froncie, przydzielony do 6 Pułku Artylerii Polowej. Jego umiejętności w trakcie bitwy o Lwów w dniu 14 sierpnia 1920 roku podczas walk pod Kurowicami przyciągnęły uwagę dowództwa. Dowódca 6 pap, pułkownik Ryszard Frendl, w wniosku o nadanie Orderu Virtuti Militari, pisał:

podczas ataku własnej piechoty dnia 14 sierpnia 1920 na Kurowice, cofnęło się nagle lewe skrzydło 54 pułku piechoty pod Wyżniany. W tym krytycznym momencie, kiedy groziło otoczenie własnej piechoty przed Kurowicami, wyjechał porucznik Rosenberg Rudolf z własnej inicjatywy, wśród gwałtownego ognia piechoty nieprzyjacielskiej i nieprzyjacielskich karabinów maszynowych na otwartą pozycję koło koty 269 na jeden kilometr przed nieprzyjacielską linię tyralierską. Przez szybki i nader umiejętnie kierowany ogień baterii zdołał dzielny por. Rosenberg nie tylko zatrzymać nieprzyjacielską piechotę w jej ataku, ale zadając jej ciężkie straty zmusił do panicznej ucieczki. Przez ten czyn równający się samopoświęceniu por. Rosenberga przez jego dzielne i energiczne wystąpienie została sytuacja znów naprawioną, a nadto własna piechota mogła szybko i bez strat zająć Laszki Królewskie. Por. Rosenberg odznaczył się parokrotnie także wśród ostatnich walk jako dzielny i odważny oficer w każdym wypadku i otrzymał pisemną pochwałę dowódcy 6 Armii w rozkazie Dowództwa 6 Armii nr 5 z dnia 25 sierpnia 1920.

19 stycznia 1921 roku zostaje formalnie przyjęty do Wojska Polskiego, uzyskując status porucznika artylerii, a jednocześnie włączony do Rezerwy armii w celu pełnienia służby czynnej. Jego przydział prowadził do Grupy Szkół Artylerii w Toruniu, a wkrótce został przeniesiony do 16 Pułku Artylerii Polowej w Grudziądzu. 3 maja 1922 roku uzyskał weryfikację w stopniu kapitana, z datą starszeństwa z 1 czerwca 1919 oraz przydzieloną lokatą 188 w korpusie oficerów artylerii. W roku 1924 przeniesiony został do 21 Pułku Artylerii Polowej w Krakowie, a w grudniu 1925 do 9 Pułku Artylerii Polowej w Siedlcach, gdzie pełnił rolę kwatermistrza.

12 kwietnia 1927 roku zyskał awans na stopień majora, a w związku z problemami zdrowotnymi przeniesiono go, 30 kwietnia 1927, do stanu nieczynnego i, z dniem 31 grudnia 1929 roku, w stan spoczynku. W 1924 roku poślubił Olgę Neusser, z którą miał dwoje dzieci: Antoniego Rudolfa Juliusza oraz córkę Olgę Teresę Marię. W 1930 roku rodzina przeniosła się do Poznania, gdzie Rudolf prowadził własną hurtownię skór. W 1934 roku był oficerem stanu spoczynku w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto, z przydziałem do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII, przewidzianym do użycia w czasie wojny. W 1937 roku osiedlił się w Szczakowej.

Od 12 września 1939 roku Rudolf pełnił ważną rolę w Dowództwie Artylerii Grupy Obrony Lwowa jako II oficer sztabu. W latach 1940-1948 razem z żoną pracował w Obozie Polskich Dzieci w Pahiatua w Nowej Zelandii. W obozie zajmował stanowisko opiekuna oraz kierownika magazynów, podczas gdy jego żona pełniła funkcję opiekunki oraz tłumacza języka angielskiego. Po zakończeniu trwania obozu Rudolf osiedlił się w Wellington, gdzie zmarł 15 października 1957 roku i spoczął na cmentarzu Karori.

Ordery i odznaczenia

Rudolf Rosenberg-Łaszkiewicz był odznaczonym weteranem, który otrzymał wiele prestiżowych nagród za swoje zasługi.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 871 – 22 lutego 1921,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką,
• austriackie Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej dwukrotnie,
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Krzyż Wojskowy Karola.

---

Oceń: Rudolf Rosenberg-Łaszkiewicz

---