Edward Łabno

---

Życiorys

Edward Paweł Łabno, urodzony 23 maja 1908 roku w Nowym Sączu, był synem Stanisława i Heleny z domu Baruch. Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnym mieście, kontynuował naukę w lokalnym gimnazjum. Przeprowadzka rodziny do Tarnowa pozwoliła mu na zakończenie edukacji maturalnej w 1928 roku. W latach 1928-1929 służył w Batalionie Szkolnym Podchorążych Piechoty w Różanie, a następnie w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, gdzie ukończył kurs unitarny w latach 1929-1931.

W dniu 15 sierpnia 1931 roku został awansowany do stopnia podporucznika piechoty, a jego pierwsze przydzielenie miało miejsce w 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku, gdzie objął stanowisko dowódcy plutonu. Rośnie jego ranga — 1 stycznia 1934 roku uzyskał awans na porucznika. W latach 1937-1939 pełnił funkcję dowódcy 3 kompanii ckm w III batalionie pułku stacjonującym w Olchowcach.

W obliczu wybuchu II wojny światowej w 1939 roku, Edward został zmobilizowany do 4 batalionu ckm swojego pułku w Sanoku. Brał udział w polskiej wojnie obronnej jako zastępca dowódcy 4 samodzielnego batalionu 2 pułku (dowodzonego przez mjr. Józefa Kiczki). Jego szlak bojowy rozciągał się od Krakowa po Lubelszczyznę, a w międzyczasie działał jako oficer zwiadowczy, pracując m.in. na stacji kolejowej w Brzeźnicy koło Będzina. Po klęsce i agresji ZSRR na Polskę, Edward znalazł się w niewoli radzieckiej, z której udało mu się uciec. Na krótko wrócił do Sanoka, jednak 25 października 1939 roku opuścił miasto, przekraczając granicę na Węgrzech.

Internowany w obozie Lengyeltóti, zdołał uciec 13 grudnia, kierując się w stronę Zagrzebia, gdzie jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego. Jego pierwsza destynacja to Francja, gdzie znalazł się w 1 Dywizji Grenadierów. W tej roli brał udział w kampanii francuskiej w 1940 roku. W stopniu kapitana dowodził 2 kompanią I batalionu 2 pułku grenadierów. 18 czerwca 1940 został ranny. Po klęsce Francji przedostał się do Lyonu, gdzie pozostawał do września 1942. Jako kurier uczestniczył w transporcie sztandaru 2 pułku grenadierów (akcja pod kryptonimem „Ewa”). Sztandar trafił w ręce żandarmerii francuskiej w Cassis, ale udało się go uratować i zwrócić Polakom. Po wrześniu 1942 roku, dzięki brytyjskiemu okrętowi podwodnemu, dotarł do Gibraltaru, a stamtąd 1 listopada do Plymouth.

Na terenie Szkocji, Edward służył w 1 Brygadzie Strzelców. Od października 1943 roku był dowódcą kompanii w 9 batalionie strzelców flandryjskich wchodzącym w skład 3 Brygady Strzelców z 1 Dywizji Pancernej pod dowództwem gen. Stanisława Maczka. Jego działania w czerwcu 1944 roku obejmowały lądowanie w Normandii oraz bitwy pod Falaise i Chambois w ramach Operacji Overlord. Ranny pod Barie Nassau, walczył razem z dywizją do końca działań w Wilhelmshaven. W styczniu 1945 roku awansował do stopnia majora, a od 15 maja do 7 lipca 1945 roku pełnił funkcję p.o. dowódcy 9 batalionu strzelców flandryjskich.

Po wojnie, powrócił do Polski i osiedlił się w Sanoku, gdzie spotkał się z prześladowaniami ze strony władz komunistycznych. Oskarżony jako agent i wróg klasowy, był poddawany brutalnym śledztwom, a także represjom za ujawnianie zbrodni katyńskiej. Po aresztowaniu trafił do aresztów UB w Szczecinku i Koszalinie i został osadzony w więzieniu. Jednak po odwilży gomułkowskiej w 1956 roku, został uniewinniony i zrehabilitowany, co pozwoliło mu powrócić do Sanoka, gdzie kontynuował pracę zawodową i działalność społeczną.

W okresie lat 60-tych był zastępcą dyrektora Ośrodka Transportu Leśnego w Sanoku. Od 1957 roku zasiadał w Komisji Handlu Miejskiej Rady Narodowej (nie będąc radnym) i był wybierany radnym Powiatowej Rady Narodowej (1965, 1969). Emeryturę przeszedł w 1973 roku. Edward Łabno był również aktywnym działaczem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. 17 marca 1963 roku został wybrany członkiem zarządu oddziału powiatowego ZBoWiD w Sanoku, kontynuując swoją działalność w tej organizacji aż do lat 70-tych. W tym okresie pełnił funkcję przewodniczącego komisji historycznej, a także był prelegentem z ramienia ZBoWiD.

20 czerwca 1939 roku poślubił Barbarę Annę Nowak (1917-2008), a ich ślub był świadkiem podpułkownik Stefan Szlaszewski. Edward Łabno zmarł 26 sierpnia 1995 roku i został pochowany w grobowcu rodziny Nowaków na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

Odznaczenia i wyróżnienia

Edward Łabno otrzymał szereg wyróżnień oraz odznaczeń, które odzwierciedlają jego zasługi oraz poświęcenie w służbie dla kraju.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 10408, przyznany decyzją Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1969),
• Krzyż Walecznych – przyznany czterokrotnie,
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (1982),
• Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie,
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1987),
• Krzyż Wojenny z palmami (Francja),
• Odznaczenia za walki w Normandii i wyzwolenie Belgii,
• Państwowa Odznaka Sportowa,
• Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1981),
• „Jubileuszowy Adres” (1984).

---

Oceń: Edward Łabno

---