Feliks Aleksander Langenfeld

---

Życiorys

Pochodzenie Feliksa Aleksandra Langenfelda związane było z rodziną austriackich osadników, którzy osiedlili się w galicyjskim Königsau, które później zmieniło nazwę na Równe. Jego rodzice to Feliks, urzędnik żyjący w latach 1850–1931, oraz Emilia z domu Sedlak.

Feliks rozpoczął swoją edukację w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku, gdzie roku 1901 ukończył drugą klasę, a w kolejnym roku, 1902, trzecią. W Sanoku mieszkała jego rodzina, co zapewne miało wpływ na jego kształcenie. Po ukończeniu gimnazjum kontynuował naukę w Szkole Kadetów Piechoty w Budapeszcie, a potem w Łobzowie, drogę edukacyjną kończąc w 1908 roku. Po zakończeniu nauki rozpoczął służbę w c. i k. armii, gdzie, jako chorąży, stał się członkiem sanockiego 45 pułku piechoty. Po kilku latach kształcenia wojskowego uzyskał tytuł absolwenta c. i k. Szkoły Wojennej.

W obliczu wyzwań I wojny światowej, pełnił służbę w 45 pułku na froncie rosyjskim w latach 1914-1915. W roku 1915 był hospitalizowany, a następnie przydzielony do struktur Komendy Obwodowej w Noworadomsku na przełomie 1915 i 1916. Następnie, w latach 1916-1917, na początku 1917 roku, w Dąbrowie był dowódcą batalionu etapowego. Od lipca 1917 roku brał udział w działaniach na froncie włoskim, gdzie miał przywilej dowodzić kompanią. Jego umiejętności i poświęcenie zostały dostrzeżone, co zaowocowało awansem na stopień kapitana w listopadzie 1917 roku.

Po zakończeniu walk, od 3 listopada 1918 do 28 stycznia 1919, znalazł się w niewoli włoskiej. Gdy odzyskał wolność, wstąpił do Armii Polskiej we Francji i służył w Biurze nr 2 w Paryżu. W tym samym roku pełnił funkcję adiutanta generała Edwarda Castellaza.

Rada Miejska w Sanoku w 1918 roku zadecydowała o jego przynależności do gminy Sanok. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę i powrocie do kraju, Langenfeld został przyjęty do Wojska Polskiego, gdzie awansował na kapitana piechoty, uzyskując staż z dniem 1 czerwca 1919 roku. Od 28 października 1919 roku, był zastępcą majora Feliksa Persa, pełniąc funkcję komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień w Nowym Sączu, a w późniejszych latach pracując jako oficer nadetatowy 1 pułku Strzelców Podhalańskich. W międzyczasie został przeniesiony do korpusu oficerów administracyjnych, a także awansował na majora 15 sierpnia 1924 roku.

W lipcu 1927 roku Langenfeld został przeniesiony z PKU Nowy Sącz na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień w Żywcu. W listopadzie 1932 roku zdegradowano go, a do czerwca 1933 roku był w stanie spoczynku. W 1934 jeszcze figurował w ewidencji PKU Żywiec.

Feliks Aleksander Langenfeld zmarł 28 stycznia 1936 roku w Żywcu, a jego ciało zostało pochowane na cmentarzu w tym mieście, w kwaterze wojskowej. Jego żoną była Wanda z domu Zakrzeńska, żyjąca w latach 1890-1973, z którą doczekał się dwóch synów: Zbigniewa (1920–2001) oraz Feliksa (1925–1993).

Ordery i odznaczenia

Wyróżnienia i odznaczenia, które otrzymał Feliks Aleksander Langenfeld, mają duże znaczenie w jego karierze wojskowej. Oto lista jego najważniejszych medalów i krzyży:

• brązowy Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z mieczami,
• Krzyż Wojskowy Karola,
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy,
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913.

---

Oceń: Feliks Aleksander Langenfeld

---