Stanisław Habowski

---

Życiorys

„Stanisław Habowski przyszedł na świat 28 marca 1895 roku w Nowym Sączu, który w tamtych czasach był miastem powiatowym w Królestwie Galicji i Lodomerii. Pochodził z rodziny Józefa oraz Klary z domu Burnagiel. Do roku 1914 kształcił się w c. i k. Gimnazjum I Wyższego w Nowym Sączu, gdzie uczęszczał do jednej klasy razem z Michałem Gałązką. W latach 1912–1913 związał się z Związkiem Strzeleckim, a w latach 1913–1914 był członkiem Polowych Drużyn Sokolich.

W trakcie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich oraz II Korpusie Polskim w Rosji. Służył jako podoficer w 4 pułku piechoty Legionów, a następnie awansował do stopnia oficera w 2 pułku piechoty Legionów. Jego kariera wojskowa wznosiła się; 1 stycznia 1917 roku został mianowany chorążym, a w lutym 1918 roku awansował na podporucznika. Uczestniczył w kilku kluczowych bitwach, w tym pod Rarańczą oraz Kaniowem. W okresie od maja do listopada 1918 roku przebywał w niewoli niemieckiej. W 1915 roku pomyślnie złożył egzamin dojrzałości.

Po powrocie do Polski w wyniku odzyskania niepodległości, Stanisław Habowski wstąpił do Wojska Polskiego. Walczył w wojnie z bolszewikami, będąc członkiem 65 pułku piechoty. 14 października 1920 roku uzyskał zatwierdzenie na stopień kapitana, który przysługiwał mu od 1 kwietnia 1920 roku. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował służbę w 65 pułku piechoty ze Starogardu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku, zajmując 571. lokatę w korpusie oficerów piechoty.

W następnych latach, pełnił różne funkcje, w tym był odkomenderowany do Centralnej Szkoły Żandarmerii w Grudziądzu. Najpierw przez dwa miesiące, a następnie na stanowisko instruktora musztry i wykładowcy ogólnej wiedzy wojskowej. W grudniu 1924 roku objął dowództwo nad kompanią szkolną w batalionie szkolnym piechoty OK Nr VIII. Z datą 1 grudnia 1924 roku awansował na majora, mając starszeństwo od 15 sierpnia 1924 roku.

W roku 1925 dowodził II batalionem 31 pułku piechoty w Łodzi. W 1926 roku wziął udział w wydarzeniach politycznych, popierając działania Józefa Piłsudskiego. Służba w dowództwie 10 Dywizji Piechoty miała miejsce w latach 1928–1929, po czym został wysłany na Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie, kończąc ją w 1931 roku z czynnym stopniem podpułkownika.

1 września 1931 roku, po ukończeniu szkolenia, został przeniesiony do 2 pułku pancernego w Żurawicy jako zastępca dowódcy pułku. Następnie, w latach 1934–1936 pełnił funkcję dowódcy 5 batalionu czołgów i samochodów pancernych w Krakowie. W październiku 1936 roku objął dowództwo 75 pułku piechoty w Chorzowie, a 19 marca 1939 roku doszło do jego awansu na pułkownika. Wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 roku i po bitwie pod Tomaszowem Lubelskim trafił do niewoli niemieckiej.

Po zakończeniu II wojny światowej w Europie, Stanisław Habowski został przyjęty do Wojska Polskiego. Dowodził różnymi dywizjami, w tym 8 Drezdeńską Dywizją Piechoty oraz 5 Saską Dywizją Piechoty. Pełnił również funkcję komendanta Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 we Wrocławiu. 22 lipca 1948 roku został awansowany na generała brygady, lecz szybko został usunięty z wojska w ramach „oczyszczania” korpusu oficerskiego po III Plenum KC PZPR, co skutkowało przejściem na stan spoczynku.

Stanisław Habowski znalazł wieczny spoczynek na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze A23-12-5.”

Życie prywatne

Stanisław Habowski spędził życie w Warszawie, gdzie pozostawał związany zarówno z miastem, jak i jego historią. Jego pierwsza małżonka poniosła tragiczną śmierć 9 września 1944 roku, w trakcie zaciętych walk podczas powstania warszawskiego. Z tego związku pochodził syn, Janusz Ryszard, który urodził się 1 czerwca 1931 roku, lecz niestety zmarł w 1939 roku w Chorzowie.

Po zakończeniu drugiej wojny światowej, od 1946 roku, przeżywał kolejny związek małżeński z Marią Niedziałkowską, z domu Sipajło. Ich wspólne życie trwało do 1970 roku, kiedy to zmarła jego druga żona.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Habowski, wyróżniony licznymi odznaczeniami, jest przykładem mężczyzny, którego poświęcenie i oddanie dla ojczyzny zostały docenione w sposób szczególny. Poniżej przedstawiamy listę jego najważniejszych odznaczeń:

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari,
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7002 – 17 maja 1922,
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy – 17 grudnia 1946,
• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1938,
• Krzyż Walecznych trzykrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi – 9 stycznia 1947,
• Srebrny Krzyż Zasługi – 16 marca 1928 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego”,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka „Znak Pancerny” nr 793 – 11 listopada 1935,
• Srebrny Medal Waleczności I klasy – 1915,
• Medal Zwycięstwa.

Każde z tych odznaczeń świadczy o jego niezłomnej postawie, determinacji oraz wkładzie w walkę o wolność i niepodległość Polski.

---

Oceń: Stanisław Habowski

---