Ludwik Sitowski

Nauka i edukacja

Ludwik Sitowski, który przyszedł na świat 29 marca 1880 roku w Nowym Sączu, a swoje życie zakończył 20 listopada 1947 roku w Poznaniu, to postać, która znacząco wpisała się w historię polskiej nauki. Był nie tylko uznawanym naukowcem, ale także znakomitym zoologiem oraz entomologiem.

W ciągu swojej kariery, w latach 1925–1926, pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Poznańskiego, co podkreśla jego znaczenie w świecie akademickim. Jego prace i badania przyczyniły się do rozwoju wiedzy o świecie owadów oraz zoologii jako nauki.

Życiorys

Ludwik Sitowski był synem Jana, sędziego, oraz Zofii z Myszkowskich. Po ukończeniu gimnazjum w Nowym Sączu rozpoczął naukę na studiach przyrodniczych na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie miał zaszczyt uczyć się pod kierunkiem Antoniego Wierzejskiego oraz Henryka Hoyera. Po ukończeniu studiów, podjął pracę jako nauczyciel w gimnazjum św. Anny w Krakowie, a równocześnie, od 1909 roku, działał jako asystent Wierzejskiego.

W październiku 1919 roku uzyskał habilitację na Uniwersytecie Jagiellońskim w dziedzinie zoologii, a cztery dni później, 4 listopada 1919 roku, został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Od 1919 do 1939 roku oraz w latach 1945-1947 był kierownikiem Katedry Zoologii i Entomologii, która powstała jako jedna z sześciu pierwszych katedr w sekcji leśnej Wydziału Rolniczo-Leśnego Wszechnicy Piastowskiej w Poznaniu.

Był pionierem w metodach biologicznego zwalczania owadów szkodliwych, zwłaszcza leśnych, a jego osiągnięcia uczyniły go uznawanym na całym świecie autorytetem w zakresie pasożytniczych owadów. Razem z żoną Zofią prowadził wiele przełomowych prac, które dotyczyły biologii oraz metod zwalczania owadów. Wśród nich znaleźć można było badania nad takimi szkodnikami jak sówki choinówki, borecznik, barczatka sosnówki, brudnica mniszka oraz korniki. Ich badania skupiały się na pasożytach owadzich z rodziny Ichneumonidae, Tachinidae, Chalcididae oraz Braconidae. Dodatkowo zajmował się zoogeografią Pienin, fizjologią owadów i pszczelarstwem.

W 1921 roku Ludwik Sitowski został mianowany profesorem zwyczajnym. W latach 1920-1921 pełnił funkcję dziekana, a w latach 1925-1926 sprawował urząd rektora Uniwersytetu Poznańskiego. Mimo trudności, związanych z kryzysem gospodarczym, potrafił skutecznie stawić czoła wyzwaniom finansowym uczelni.

W okresie II wojny światowej przebywał w swojej rodzinnej posiadłości w Krościenku nad Dunajcem, w Pieninach, gdzie kontynuował swoje badania. W połowie 1944 roku, w głównym domostwie, które posiadał z żoną Zofią Dziewolską, udzielił schronienia profesorowi Rudolfowi Weiglowi, który pracował nad szczepionką na dur plamisty, powszechnie znanym jako tyfus.

Śmierć

Ludwik Sitowski zmarł w Poznaniu 20 listopada 1947 roku, podczas drogi na wykład. Jego ciała spoczęło na cmentarzu parafialnym św. Jana Vianneya w Poznaniu, w kwaterze św. Barbary, w rzędzie 19, w grobie numer 8.

Przypisy

  1. Mariusz Urbanek: Prof. Rudolf Weigl: pogromca tyfusu. Dwukrotnie otarł się o Nagrodę Nobla. www.polityka.pl, 08.08.2017 r. [dostęp 15.02.2019 r.]
  2. Ludwik Sitowski. www.ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 15.02.2019 r.]
  3. Z żałobnej karty. Śp. dr Ludwik Sitowski, „Głos Wielkopolski”, 23.11.1947 r. [dostęp 21.06.2020 r.]
  4. Bożena Knopek, Maria Zielińska, Wielkopolski Słownik Biograficzny Polskie towarzystwo historyczne, Państwowe Wyd. Nauk., 1981 r., ISBN 83-01-02722-3.
  5. Anna Krzysztofowicz, Folia zoologica, Wydania 36-37, Państwowe wydawnictwo naukowe, 1991 r., ISBN 83-01-10152-0.
  6. Henryk Bonecki, Józef Barbag, Encyklopedia powszechna PWN, Tom 4, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973 r.
  7. Witold Jakóbczyk, Stefan Weyman, Nauka w Wielkopolsce, przeszłość i teraźniejszość: studia i materiały, Wydawnictwo Poznańskie, 1973 r.
  8. Rudowski Jan-Rząśnicki Adolf, Polski Słownik Biograficzny, t. 33 Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Instytut Historii PAN, 1935 r.
  9. Katedra Entomologii Leśnej.

Oceń: Ludwik Sitowski

★★★★★
Średnia ocena:4.86 Liczba ocen:8