Łucja Okulicz-Kozaryn

Nauka i edukacja

Łucja Okulicz-Kozaryn, znana z domu Kunicka, urodziła się 5 stycznia 1933 roku w Nowym Sączu, a zmarła 16 lutego 1999 roku w Warszawie. Była wybitną polską badaczką i archeologiem, której życie zawodowe i badawcze pozostawiło znaczący ślad w polskiej archeologii.

Już od 1938 roku jej domem stała się Warszawa, gdzie ukończyła XII Państwowe Żeńskie Gimnazjum i Liceum im. Marii Curie-Skłodowskiej, zdobywając maturę w 1951 roku. Następnie rozpoczęła studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończyła w 1955 roku, uzyskując tytuł magistra w zakresie archeologii pierwotnej i pradziejowej.

W okresie od października do grudnia 1955 roku zdobywała doświadczenie zawodowe w Katedrze Archeologii Pradziejowej i Wczesnośredniowiecznej na Uniwersytecie Warszawskim. W styczniu 1956 roku objęła stanowisko asystenta w Instytucie Historii Kultury Materialnej Polskiej Akademii Nauk, gdzie rozpoczęła pracę w Pracowni Archeologicznej w Wiślicy. Po likwidacji tej placówki w 1958 roku, dołączyła do nowo powstałej Pracowni Polskiego Atlasu Archeologicznego w PAN, kierując Działem Okresu Wpływów Rzymskich.

W roku 1960 uzyskała stopień starszego asystenta, a wkrótce potem, w 1961 roku, rozpoczęła studia doktorskie pod kierunkiem prof. Włodzimierza Antoniewicza, gromadząc materiały dotyczące wczesnej epoki żelaza w północno-wschodniej Polsce.

W kwietniu 1966 roku Łucja Okulicz-Kozaryn obroniła swoją pracę doktorską na temat Kultury kurhanów zachodnio bałtyjskich we wczesnej epoce żelaza, co było znaczącym osiągnięciem w jej karierze. Jej zainteresowania badawcze obejmowały także tematykę pruską. Wraz z mężem, Jerzym Okulicz-Kozarynem, współpracowała w różnych projektach badawczych. W 1976 roku uzyskała habilitację, a w grudniu 1994 roku została uhonorowana tytułem naukowym profesora. Następnie w marcu 1995 roku podjęła pracę jako profesor nadzwyczajny w Instytucie Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk.

Po jej śmierci, Łucja Okulicz-Kozaryn została pochowana w warszawskich Powązkach, w grobowcu rodzinnym, co przypomina o jej znaczeniu w polskiej archeologii.

Publikacje

Łucja Okulicz-Kozaryn jest autorką wielu ważnych publikacji, które przyczyniają się do zrozumienia historii i kultury regionu wschodniobałtyckiego oraz życia społeczności, które tam zamieszkiwały.

  • Osadnictwo strefy wschodniobałtyckiej w I tysiącleciu przed naszą erą. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1976,
  • Życie codzienne Prusów i Jaćwięgów w wiekach średnich (IX–XIII w.). Warszawa: PIW, 1983. ISBN 83-06-00854-5,
  • Dzieje Prusów. Wrocław: Leopoldinum, 1997. ISBN 83-85220-62-3,
  • Finowie zachodni. Letter Quality, 1993. ISBN 83-85463-11-9.

Przypisy

  1. Pożegnanie prof. dr hab. Łucji Okulicz-Kozaryn.
  2. Cmentarz Stare Powązki: LUDWIKA ZAKRZEWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 22.03.2017 r.]
  3. a b c d e f g h i Mirosław J.M.J. Hoffmann Mirosław J.M.J., Profesor Łucja Okulicz-Kozaryn, 1933–1999, „Komunikaty Mazursko-Warmińskie” (2), s. 291–299.

Oceń: Łucja Okulicz-Kozaryn

★★★★★
Średnia ocena:4.66 Liczba ocen:10