Isidor Sadger

---

Życiorys

Isidor Sadger przyszedł na świat w żydowskiej rodzinie na terenach Galicji. W jego edukacji kluczowe znaczenie miało ukończenie nauki w stolicy Austro-Węgier. Po pomyślnym zdaniu matury w 1885 roku, Sadger podjął studia medyczne na Uniwersytecie Wiedeńskim, które zakończył w 1891 roku, identycznie jak inny znany psychoanalityk, Hans Abels. Po ukończeniu nauki rozpoczął pracę w Wiedniu, gdzie prowadził własną praktykę w obszarze neurologii, w której stosował nowatorskie metody hydroterapii.

W latach 1896-1904 regularnie uczestniczył w wykładach organizowanych przez Zygmunta Freuda na Uniwersytecie Wiedeńskim. W tych zajęciach brało udział jedynie 28 uczestników, w tym Sadger, co zostało uwiecznione w historii przyszłego Międzynarodowego Towarzystwa Psychoanalitycznego. Dzięki tym wykładom miał okazję zbliżyć się do Freuda oraz zyskać głębsze zainteresowanie teorią psychoanalityczną.

W 1906 roku, cztery lata po powstaniu Środowego Towarzystwa Psychologicznego, Sadger stał się jego członkiem, współpracując między innymi z takimi postaciami jak Fritz Wittels i Otto Rank. Po oficjalnym założeniu Międzynarodowego Towarzystwa Psychoanalitycznego w 1910 roku, również do niego dołączył.

Na początku lat 20. XX wieku, Sadger odegrał rolę współorganizatora seminariów dotyczących seksuologii. W tym czasie przeprowadził analizę Hermine Hug-Hellmuth, która była jedną z pionierów psychoanalizy dziecięcej, również stając się jej nauczycielem.

W latach 30. Sadger opublikował krytyczną biografię zatytułowaną „Erinnerungen an Sigmund Freud”, wyrażając w niej swoje niezadowolenie z pewnych aspektów stosunków z Freudem. Już wcześniej objawiały się oznaki konfliktu pomiędzy nimi, zwłaszcza po tym, jak Freud nawiązał bliski kontakt z Carlem Gustavem Jungiem w 1906 roku. Sadger uważał, że Freud dążył do ochrony reputacji psychoanalizy jako „nauki żydowskiej”, co miało być motywowana osobistymi ambicjami, a nie rzeczywistymi zdolnościami Junga.

W obliczu narastających konfliktów osobistych oraz naukowych, a także w dobie poczucia marginalizacji, Sadger w 1933 roku odciął się od psychoanalitycznego ruchu, choć jego zainteresowanie teorią pozostało niezatarte. Tragiczny los spotkał go 10 września 1942 roku, kiedy to został deportowany do obozu koncentracyjnego w Terezinie, gdzie zmarł między 20 a 21 grudnia tego samego roku. Jego historia usytuowała go w gronie nielicznych członków Międzynarodowego Towarzystwa Psychoanalitycznego, jak na przykład Alfred Basso czy Margarethe Hilferding, którzy zostali deportowani z Wiednia do obozów koncentracyjnych.

Dorobek naukowy

Isidor Sadger, znany psycholog i analityk, początkowo skupił swoją uwagę na hydroterapii. Jego zainteresowania uległy jednak znaczącej zmianie po nawiązaniu kontaktów z kręgiem Freuda. Od tego momentu, jego badania koncentrowały się głównie na nienormatywnej seksualności oraz psychoanalitycznejinterpretacji twórczości wielkich artystów kultury, z szczególnym uwzględnieniem autorów literackich. To podejście łączyło go naukowo nie tylko z Freudem, który napisał „Wspomnienia z dzieciństwa Leonarda da Vinci”, ale też z innymi znaczącymi postaciami, takimi jak Otto Rank, Wilhelm Stekel, Karl Abraham, Eduard Hitschmann, Ernest Jones oraz Fritz Wittels.

Już w trakcie sesji Środowego Towarzystwa Psychologicznego, Sadger podzielił się swoim odczytem poświęconym poecie Nikolausowi Lenauowi i Sophie Löwenthal. Z kolei w swoich późniejszych publikacjach, badał twórczość między innymi Hebbla i Meyera. Jego wkład w rozwój psychografii jest istotnym elementem jego dorobku naukowego. Gatunek ten, inspirowany popularnymi w XIX wieku patografiami, miał fascynujące powiązania z jego wcześniejszymi pracami.

W 1912 roku przeprowadził dogłębną analizę ewolucji gatunku od patografii do psychografii, posiłkując się przykładami wcześniejszych psychoanalitycznych interpretacji takich dzieł jak „Król Edyp” Sofoklesa i „Hamlet” Szekspira oraz własnym odczytaniem postaci Judyty Hebbla. Sadger, obok Wittelsa i Siegfrieda Bernfelda, był również jednym z nielicznych psychoanalityków do 1939 roku, którzy próbowali stworzyć biografię Freuda. Jego praca „Erinnerungen an Sigmund Freud” miała charakter analizy osobowości ojca psychoanalizy oraz jego relacji z otoczeniem, w tym współpracownikami oraz uczniami. Biografia ta, wpisująca się w ramy gatunkowe patografii, przez długi czas uchodziła za zagubioną, aż do momentu, gdy wczesnych latach 2000. odnaleziono jej egzemplarz w jednej z japońskich bibliotek. W 2005 roku opublikowano angielski przekład, w oparciu o który prace przygotowali Alan Dundes i Johanna Jacobsen.

---

Oceń: Isidor Sadger

---