Kościół Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Nowym Sączu

Budowę świątyni, wraz z towarzyszącym jej zespołem klasztornym, zrealizowano w latach 1894-1897. Projekt architektoniczny opracował Karol Knaus, uznany architekt z Krakowa. Inicjatorką tego przedsięwzięcia była siostra błogosławiona Marcelina Darowska, która jest znaczącą postacią w historii zgromadzenia Niepokalanek. Kościół został konsekrowany 8 lipca 1897 roku przez biskupa tarnowskiego Ignacego Łobosa, co miało istotne znaczenie dla wspólnoty katolickiej w regionie.

Cały kompleks budynków, ze względu na kolor elewacji, często określany jest mianem Białego Klasztoru. Architektura kościoła utrzymana jest w stylu neoromańskim, charakteryzującym się doskonałym połączeniem ceglanej konstrukcji oraz gładko otynkowanych ścian. Świątynia posiada bogaty plan z dwiema kondygnacjami, a sama przestrzeń wnętrza to prostokątna sala, która nie jest wydzielona na prezbiterium.

Pokryty dwuspadowym dachem, kościół prezentuje się okazale. Jego zewnętrzne ściany ozdobione są gzymsem arkadkowym, co nadaje mu elegancki wygląd. Z południowej strony została dobudowana czworoboczna wieża, która przechodzi w ośmiokąt i zwieńczona jest ostrosłupowym dachem hełmowym. Świątynia, otoczona niskim korytarzem z każdej strony, tworzy zamknięty zespół architektoniczny.

Korytarz wschodni pełni rolę oratorium, a jego dalsza część służy jako zakrystia. W elewacji korytarza umieszczona jest jednostralkowa balustrada, która maskuje dach pulpitowy. Główne wejście do klasztoru znajduje się w przedsionku przy wieży, a dostęp do samej świątyni prowadzi z korytarza północnego. Dodatkowo, dwa boczne wejścia prowadzą z oratorium od strony wschodniej oraz z korytarza zachodniego.

Wnętrze kościoła jest imponujące, z gładkim plafonem oraz bogato rzeźbionym i stiukowym obramieniem ścian. Na wschodniej ścianie usytuowany jest chór muzyczny, co podkreśla wartość artystyczną i kulturową tego miejsca.